Τα βουνά που ενώνουν τις παραλίες της νότιας Κρήτης λέγονται Αστερούσια. Πήραν το όνομά τους από τον πρώτο βασιλιά της Κρήτης, τον Αστέριο, αν και οι ντόπιοι το συνδέουν λανθασμένα με τα εκατομμύρια αστέρια τους. Αυτό το καλοκαίρι πέρασα ένα μήνα να τα χαζεύω, αλλά αυτό το κείμενο δεν είναι ούτε για τα βουνά, ούτε για τα αστέρια. Μιλάει για τη ζώνη της ασφάλειάς μας, τους σύγχρονους χίππηδες και τις λέξεις που εξαφανίζονται όταν τις χρειάζεσαι πιο πολύ. Ή αλλιώς για τα τρία στάδια των μοναχικών ταξιδιών. Το κακό με τα καλύτερα ταξίδια είναι ότι δεν μπορείς να τα κάνεις με παρέα. Οι φίλοι σου ποτέ δε θα έχουν χρόνο. Ή λεφτά. Ή και τα δύο. Κι έτσι θα πρέπει να κάτσεις στα αυγά σου ή να τραβήξεις προς έναν καινούριο δρόμο, ακόμα κι αν τον φοβάσαι. Αυτό είναι το πρώτο βουνό που συναντάς- ο φόβος. Αν το ξεπεράσεις, μην ανησυχείς, ακολουθούν τόσα μεγαλύτερα που αυτό φαντάζει λοφάκι μπροστά τους. Καταρχάς ξεκινώντας να ζήσεις την ζωάρα που είχες σχεδιάσει, τα πλάνα σου ναυαγούν το ένα μ...