Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Αναρτήσεις

Προβολή αναρτήσεων από Ιανουάριος, 2019

Αστεροποιώντας

Να την. Αυτή είναι η Ανλή. Ξυπνάει κάθε μέρα στις 7, καβγαδίζει με το ξυπνητήρι που δεν κλείνει, βάζει μισοκοιμισμένη τα καλά της ρούχα και πίνει ένα βιαστικό φρέντο εσπρέσο στο δρόμο για τη δουλειά. Στη διασταύρωση Εγνατία με Λαγκαδά,   η κίνηση μπλοκάρει, ο καφές τελειώνει και ανοίγει δυνατά το ραδιόφωνο μήπως την ξυπνήσει λίγο παραπάνω μέχρι να φτάσει στην υπηρεσία της. Πετυχαίνει το καινούριο τραγούδι του Ian Brown , του τραγουδιστή των Stone Roses . Η Ανλή είναι δημόσιος υπάλληλος και κάνει ό,τι κάνει κάθε δημόσιος υπάλληλος. Από τις 8 έως τις 4 καθημερινά, συνεργάζεται με ανθρώπους βαριεστημένους, ανέχεται ανυπόφορες καταστάσεις και εξυπηρετεί χιλιάδες δυσαρεστημένους πολίτες. Όταν το ρολόι δείξει 4, ξεπαρκάρει το αμάξι της και παίρνει το δρόμο του γυρισμού. Κλείνει στο πορτ-μπαγκάζ της όλες τις γκριμάτσες θυμού και όλα τα άδεια, νεκρά βλέμματα που συνάντησε μες στην μέρα της. Κάποιες φορές καθώς επιστρέφει από τη διασταύρωση Εγνατία με Λαγκαδά, όπου όλα...

Τα σχεδόν κανονικά παιδιά

1-12-2008 Στην τάξη έχουμε θρανία φέτος όχι μαξιλάρια και σκαμπό όπως πέρυσι και πρέπει να καθόμαστε στα θρανία χωρίς να σηκωνόμαστε ούτε να ξύσουμε γιατί πετάμε τα ξυστράκια ο ένας στον άλλον και γίνεται οχλοβοή έτσι λέει η κυρία και καθόμαστε στα θρανία και γράφουμε ένα σωρό γράμματα και μέχρι τα Χριστούγεννα είπε η κυρία θα έχουμε κάνει και το β και το δ ακόμα και ένα ο που δεν είναι κανονικό ο, είναι το αδερφάκι του είναι, είναι το ο που μοιάζει με πωπός, ω.  Αλλά εγώ περιμένω πως και πως να μάθουμε το β που ξεκινάει το όνομά μου, Βαγγέλης, και το β θα το κάνω καλό γιατί η μαμά με πήρε ένα καλό μολύβι που η μύτη του δεν σπάει, κάνει μόνο καλά γράμματα και στρογγυλά. Κι εγώ ζωγράφισα μ' αυτό μία επίθεση και κανόνια και πλενομπίλ και λεωφορείο, μια μάχη σαν κι αυτή που παίζουμε κάποτε στα διαλείμματα με τους φίλους μου που μαζευόμαστε και παίρνουμε φόρα και δίνουμε φάπες ο ένας στον άλλον και πέφτουμε πάνω στην πλάτη μας, εκτός βέβαια από τον Ιάσονα που δεν πέφτει ...

Μια κιθάρα στο διάστημα

Το μόνο πράγμα που θα άξιζε ποτέ να περιγράψω συναισθηματικά, λυρικά, μάλλον ποιητικά, με όλες του τις λεπτομέρειες και σε όλες του τις εκφάνσεις, γιατί μπορεί να ψηλαφηθεί, να αφουγκραστεί, να υμνηθεί, να γίνει πίνακας ζωγραφικής και τελικά να αγαπηθεί το μοναδικό αντικείμενο που θα έπαιρνα μαζί μου σε ένα ερημονήσι ή πριν την καταστροφή της γης γιατί μπορεί να χαϊδέψει τις αισθήσεις σου και να διώξει τη μοναξιά, να αναστενάξει, να θρηνήσει, να αποτυπώσει τις έγνοιες σου σε κάτι λείο που ύστερα θα θρυμματίσει και να κάνει τις σκέψεις σκόνη ώσπου να εξατμιστούν και που μπορεί, αν το ανεβοκατέβεις ή το γρατσουνίσεις ή το χτυπήσεις, να καθρεφτίσει την ενέργεια, την ένταση, τον θυμό, τη γλύκα, τα όνειρα σου, και ακουμπώντας ίσως στοργικά στον ώμο σου να σε συνοδέψει στο πιο μακρινό ταξίδι σαν φίλος που την κατάλληλη στιγμή θα ακουστεί σκληρός, ευθύς και μετά πάλι ευγενικός, κάπως τρυφερός το μοναδικό υλικό αγαθό που δένει τόσο αρμονικά με το ανθρώπινο κορμί και στηρίζεις ...

Πηγαία φιλοσοφία / φιλοσοφία περί πηγής

1. Αρχή θεμελιώδης και ανεξαίρετη: Όπου κι αν βρίσκεσαι, σκάβε βαθιά. Κάτω είναι η πη γ ή. (Νίτσε) 2. Αν οι εμπειρίες μας και η ζωή μας έτσι όπως τη ζούμε προκύπτει από τις επιλογές μας, κι αν όντως είμαστε φτιαγμένοι από το υλ ι κό των ονείρων μας, τότε όλα είναι απόρροια μιας κάποιας πρώτης πηγής- της πηγής μας. Και άρα η πηγή αυτή είναι η αρχή των πάντων. 3. Όλ α ξεκινούν από μια πηγή που βρίσκεται στη μέση του πουθενά. Γιατί επιμένουμε να σταματάμε πάντοτε με δέος σε κάθε καημένη πέτρινη βρυσούλα που πετυχαίνουμε στην άκρη του δρόμου; Και γιατί εκστασιαζόμαστε τόσο με την ποιότητα του τρεχούμενου ν ερού, χύνοντας επιδεικτικά το εμφιαλωμένο περιεχόμενο ενός μπουκαλιού για να το γεμίσουμε με το ίσως μολυσμένο από απόβλητα ή κατουρημένο από κάποιο ζώο νερό; Απάντηση: Επειδή είναι αυθεντικό, "καθαρό", α γνό, είναι το πρώτο νερό, αυτό που είχε δημιουργηθεί από την αρχή του κόσμου και δεν χρειάζεται εξηγήσεις, αίτιο-αιτιατό, θυσίες, λεφτά και υποσημειώσεις. Κ...

Ο μπάσταρδος έρωτας και το σκοτεινό φως του

Ο θεός Έρωτας γεννήθηκε από μια συνουσία της βραδιάς. Της Αφροδίτης με ποιον; Κανείς δεν ξέρει. Λένε με τον κακόμορφο Ήφαιστο ή τον Άρη τον πολεμοχαρή, ίσως και με τον Ουρανό. Το σίγουρο είναι ότι δεν ήταν αντάξιος της για αυτό και δεν το γνωστοποίησε ποτέ. Θα γινόταν σούσουρο αν δεν ήταν σαν κι αυτήν. Ο μικρός κατάλαβε ότι προέκυψε από μια τρέλα της στιγμής. Και πως δε θα μάθαινε ποτέ τον πατέρα του επειδή διέφερε από τη μάνα του. Στο σχολείο τον φώναζαν μπάσταρδο κι αυτό τον έκανε επιθετικό. Γεμάτος πίκρα πήρε μια φαρέτρα με βέλη ερωτοφόρα και άρχισε να στοχεύει τις καρδιές αταίριαστων ανθρώπων. Έτσι ένιωθε δυνατός, ένιωθε ότι αυτός κάνει κουμάντο και θα πληρώσει τους άλλους με το ίδιο νόμισμα. Κάθε βέλος και μια φάρσα για να διασκεδάζει. Έβαλε αστυνόμους να ερωτευτούνε κλέφτες και λογικούς να αγαπήσουνε τρελούς, δειλούς να την πατήσουν με γενναίους και όσους ζούνε ξέφρενα με τους ξενέρωτους. Κάθε φορά που αυτοί ερωτεύονταν, ένιωθαν πεταλούδες στο στομάχι τους και ένα φ...