Τα σχεδόν κανονικά παιδιά

1-12-2008

Στην τάξη έχουμε θρανία φέτος όχι μαξιλάρια και σκαμπό όπως πέρυσι και πρέπει να καθόμαστε στα θρανία χωρίς να σηκωνόμαστε ούτε να ξύσουμε γιατί πετάμε τα ξυστράκια ο ένας στον άλλον και γίνεται οχλοβοή έτσι λέει η κυρία και καθόμαστε στα θρανία και γράφουμε ένα σωρό γράμματα και μέχρι τα Χριστούγεννα είπε η κυρία θα έχουμε κάνει και το β και το δ ακόμα και ένα ο που δεν είναι κανονικό ο, είναι το αδερφάκι του είναι, είναι το ο που μοιάζει με πωπός, ω. 

Αλλά εγώ περιμένω πως και πως να μάθουμε το β που ξεκινάει το όνομά μου, Βαγγέλης, και το β θα το κάνω καλό γιατί η μαμά με πήρε ένα καλό μολύβι που η μύτη του δεν σπάει, κάνει μόνο καλά γράμματα και στρογγυλά. Κι εγώ ζωγράφισα μ' αυτό μία επίθεση και κανόνια και πλενομπίλ και λεωφορείο, μια μάχη σαν κι αυτή που παίζουμε κάποτε στα διαλείμματα με τους φίλους μου που μαζευόμαστε και παίρνουμε φόρα και δίνουμε φάπες ο ένας στον άλλον και πέφτουμε πάνω στην πλάτη μας, εκτός βέβαια από τον Ιάσονα που δεν πέφτει πάνω μας, κι επειδή η δασκάλα μας είδε χτες και μας μάλωσε και μας έβαλε τιμωρία φοβάμαι μην πει τα κακότερα στη μαμά μου, ότι ήμουν ανήσυχος αυτό λέει. 

Γι' αυτό έκατσα, πήρα το καινούριο μολύβι σπάιντερμαν κάπταιν αμέρικα που κάνει μόνο καλά γράμματα, στρογγυλά σαν του Ιάσονα, και το Β έχει δυο κοιλίτσες και τις κάνω αργά-αργά μην βγω έξω από τη γραμμή και η δασκάλα πει τα κακότερα στους γονείς ότι τάχα είμαι ανήσυχος πάλι και με βάλουν τιμωρία και η μαμά πει πάλι στον μπαμπά ότι το παιδί δεν έχει ανατροφή, και το ακούσει ο αη-Βασίλης και δεν μου φέρει τον αληθινό σπάιντερμαν κάπταιν αμέρικα που μπορώ να τον πιάσω με τα χέρια μου, φέρει μόνο στη Φωφώ δώρο την κούκλα που μιλάει στα αληθινά.

Φέτος θέλω να έρθουν τα Χριστούγεννα για να κάτσω πιο πολύ στο σπίτι μου με την μαμά μου και τον μπαμπά μου που με αγαπούν τόσο πολύ και μ' αγκαλιάζουν σφιχτά κι όλα είναι τέλεια. Και θα έρθει και ο παππούς και ο ξάδερφός μου που παίζουμε πολλά παιχνίδια, είναι στην ηλικία μου και κάποιες φορές τον βοηθάω στην αντιγραφή και στην ανάγνωση που δυσκολεύεται, γιατί εγώ ξέρω να διαβάζω από πέρυσι από το νηπιαγωγείο. 

Έχω δύο σβήστρες, την ρόδα που είναι πολύ όμορφη όμως μαυρίζει τη σελίδα, έτσι έχω και μία άσπρη, την πρόχειρη, και σβήνω τα γράμματά μου μια δυο τρεις φορές και τα κάνω ολοστρόγγυλα για να είναι πιο όμορφα. Μ' αρέσει να διαβάζω και να γράφω, μ' αρέσει και να παίζω.

Μ' αρέσει όμως να παίζω ήσυχα παιχνίδια και να μιλάω, όχι να παίζω φάπες όπως οι συμμαθητές μου και να τρέχω χωρίς λόγο, μ' αρέσει να μιλάω ή να παίζω παιχνίδια όπως τρίλιζα ή κρεμάλα αλλά ακόμα δεν έχω βρει φίλους γιατί οι φίλοι μου από το νηπιαγωγείο πέρυσι πήγαν σε άλλο σχολείο. Έτσι συνήθως στα διαλείμματα κάθομαι μόνος και τρώω την γαλατόπιτα που μου έβαλε η μαμά δεν πειράζει. Καμιά φορά πειράζει. 

Καμιά φορά λέω στην μαμά ότι έχω στομαχόπονο στα ψέματα, για να κάτσω σπίτι και να με κάνει αγκαλίτσες και να γυρίσει το μεσημέρι ο μπαμπάς και να με κάνει αγκαλιές κι αυτός γιατί μ' αγαπούν πολύ και είναι τέλεια και με προστατεύουν από όλα. Και δεν φοβάμαι τίποτα. Όπως προχτές που ο ένας είπε άστον πορτοκαλένιο, μην τον πειράζεις, θα κλάψει, γιατί πριν κάποιες μέρες η κυρία με σήκωσε στον πίνακα να γράψω το ε και μπερδεύτηκα και έγραψα το 3 που κοιτάει προς το παράθυρο, ενώ τα ξέρω πολύ καλά τα γράμματα και είμαι πολύ καλός στα γράμματα αλλά έβγαλα κάποια δάκρυα εκείνη την ώρα κι όλη η τάξη είχε αρχίσει να γελάει. 

Στο σπίτι η μαμά δεν θα γελούσε με το ε κι έτσι αυτές τις δυο μέρες είπα ότι πονάει η κοιλιά και είμαι σπίτι και η μαμά με κάνει ζουζουνιές και είναι όλα ωραία.

1-12-2014

Φέτος νιώθω κάπως παράξενα που είμαστε στο γυμνάσιο. Είναι τελείως διαφορετικό από το δημοτικό που τόσο μ' αρέσει. Έχουμε έναν διαφορετικό καθηγητή για το κάθε μάθημα και έχουμε ποικιλία από μαθήματα περίεργα όπως Ομήρου Οδύσσεια, Οικιακή Οικονομία και άλλα. Αλλά είναι ωραία γιατί ξεκίνησα να μαθαίνω καινούρια πράγματα όπως μπάσκετ, κιθάρα, γερμανικά. 

Δεν μ' αρέσει να διαβάζω, αλλά μου λένε οι γονείς αν δε μάθω μια ξένη γλώσσα που θα με βοηθήσει όταν μεγαλώσω να βρω δουλειά, καλύτερα να σταματήσω το μπάσκετ και την κιθάρα. Έτσι κάνω γρήγορα-γρήγορα πασαλείμματα τα γερμανικά και αντιγράφω όπως μπορώ τα μαθήματα του σχολείου για να μην με βρουν αδιάβαστο ή με λάθη. Συνήθως τα αντιγράφω από τον Ιάσονα που τα κάνει όλα, κι επειδή γράφει πολύ ωραίες απαντήσεις τ' αλλάζω λίγο, τα γράφω πιο απλά γιατί θα με καταλάβουν. 

Ο Ιάσονας δεν έχει πρόβλημα που τ' αντιγράφω, είναι πολυ καλός και μου δίνει πάντα τις λύσεις των ασκήσεων. Ο Ιάσονας είναι πολυ καλό παιδί, αλλά έχει λίγο περίεργη συμπεριφορά, δε μιλάει πολύ. Στα διαλείμματα κάθεται μόνος του συνήθως και τρώει γαλατόπιτα. Εγώ επειδή τον συμπαθώ και λίγο τον λυπάμαι γιατί τόσα χρόνια στο δημοτικό δεν είχε φίλους, του λέω σε κάποια διαλείμματα να έρχεται μαζί μας. 

Αυτός έρχεται αλλά δεν μιλάει πολύ, απλά ακούει και απαντάει σε ό,τι τον ρωτάνε. Με την παρέα μου η αλήθεια είναι ότι δεν ταιριάζει πολύ, γιατί εμείς έχουμε ροκ μπάντα και μιλάμε για ροκ και μέταλ όλη την ώρα φουλ, και τα καινούρια κομμάτια που κυκλοφορούν. Επίσης έχουμε αρχίσει να αφήνουμε όλοι μακρύ μαλλί ροκ ατημέλητο, ενώ ο Ιάσονας έχει ξανθό-πορτοκαλί μαλλί και παλιότερα στο δημοτικό τον κορόιδευαν για αυτό. 

Και κάποιοι από τους φίλους μου λένε ότι δεν είναι νορμάλ, είναι περίεργος έτσι που είναι σκεπτικός όλη την ώρα, αλλά δεν πειράζει, τι να κάνουμε.

Τα μαθήματα του Γυμνασίου μ' αρέσουν. Έχουν πολύ ενδιαφέρον. Μιλάνε για συναισθήματα ηρώων και τα αναλύουν πολύ, όπως η Οδύσσεια ή τα Κείμενα Νεοελληνικής Λογοτεχνίας, και τα καταλαβαίνω πολύ καλά. Απλά στεναχωρέθηκα πολύ που τώρα στο Γυμνάσιο έχουμε διαφορετικό καθηγητή για κάθε μάθημα κι έτσι δεν ξέρω αν θα με νιώθουν κοντά τους όπως η δασκάλα που την είχαμε στην Πέμπτη και στην Έκτη και μ' αγαπούσε πολύ και ένιωθα προστατευμένος. Τελοσπάντων.

Φέτος έχω και ένα καινούριο φίλο, τον Βαγγέλη. Δεν είναι ακριβώς καινούριος γιατί ήμασταν και σε όλο το δημοτικό μαζί αλλά δεν παίζαμε γιατί αυτοί στο διάλειμμα έπαιζαν επί έξι χρόνια μπάλα. Ακόμα κι όταν δεν είχαν μπάλα κλωτσούσαν ένα τενεκεδάκι σε όλο το διάλειμμα και μου φαινόταν ανούσιο. Καμιά φορά στο διάλειμμα μπορεί να μιλούσα με κανένα κορίτσι που μου φαινόταν συμπαθητικό, αλλά τα κορίτσια συνήθως στα διαλείμματα κάνουν πηγαδάκια όλες μαζί και δεν κολλούσα εγώ. 

Και με τον Βαγγέλη δεν κολλάω καθόλου, αλλά είναι καλό παιδί και νιώθω εντάξει μαζί του. Δεν έχουμε κοινά γούστα, αλλά νιώθω ότι δεν με κρίνει ποτέ του, ό,τι κι αν του πω, ούτε με κοιτάει παράξενα. Μπορεί απλά να μην με καταλαβαίνει ή να αδιαφορεί. Θα δούμε.

1-12-2017

Πώς περνάνε τα χρόνια... Είμαι κιόλας Λύκειο. Πρώτη Λυκείου! Το Λύκειο μας είπαν οι μεγαλύτεροι είναι η πιο γαμάτη φάση της ζωής σου. Καταλαβαίνεις ποιος είσαι και τέτοια. Μπορεί. Πάντως φέτος νιώθω πιο έντονα από ποτέ την ανάγκη να αφιερωθώ στην κιθάρα και να γίνω μεγάλος κιθαρίστας. 

Όλη μέρα σκέφτομαι tabs και όταν γυρνάω σπίτι βλέπω στο youtube τρελά σόλα του Slash και του Rory Gallagher. Αν μπορούσα και στη διάρκεια του μαθήματος να μιλάω για μουσική θα το έκανα. Αλλά δεν γίνεται γιατί η καριόλα η φιλόλογος μας άλλαξε όλους θέση και μας έβαλε να κάτσουμε μακριά από τα φιλαράκια μας. Έτσι ο Γιώργος ο ντράμερ κάθεται στην άλλη άκρη της αίθουσας κι εμένα μ' έβαλε με τον Ιάσονα. 

Τον Ιάσονα πάλι καλά τον ξέρω από το δημοτικό είναι ξηγημένο παιδί. Είναι καλόκαρδος αλλά πολύ κλειστός ρε παιδί μου. Τόσα χρόνια που το ξέρω τον καλώ στα πάρτυ μου, δεν έρχεται, στα διαλείμματα του λέω να έρθει με το παρεόνι μου, αλλά με ευχαριστεί χαμογελαστός και αράζει στην τάξη διαβάζοντας κανένα βιβλίο. 

Σήμερα στο πρώτο διάλειμμα κάποιος μεγαλύτερος από την Τρίτη του βαλε τις φωνές γιατί σκόνταψε πάνω του λέει, και μετά τον είπε φύγε από εδώ πορτοκαλόπιτα μην σε πλακώσω στα μπουνίδια, και τον έκανε τελείως ρεζίλι στη μέση της αυλής. Εγώ ήμουν παραδίπλα και το είδα, αλλά δεν έδωσα σημασία γιατί λέω τι θα μπορούσα να κάνω άλλωστε; 

Κάποιοι από την Τρίτη είναι ούτως ή άλλως παπάρες και  τραμπούκοι και έχουμε μάθει να τους γράφουμε στ' αρχίδια μας. Οπότε φαντάστηκα ότι κάτι τέτοιο θα έκανε κι ο Ιάσονας.

Αυτό φαντάστηκα επειδή και την επόμενη ώρα ήταν πάλι ήσυχος και αμίλητος όπως πάντα, αν και, πρώτη φορά ήταν κάπως νευρικός, που δεν είναι ποτέ, και προσπαθούσε να το κρύψει. Εγώ στο θρανίο όταν καθόμαστε δεν πιάνω ποτέ κουβέντα μαζί του, γιατί αυτός συμμετέχει στο μάθημα ενώ εγώ κοιτάω με το βλέμμα της αγελάδας τον πίνακα και ονειρεύομαι σόλα και συγχορδίες. 

Αυτή τη φορά όμως άρχισα να νιώθω κάπως περίεργα, άβολα. Κάτι μέσα μου με προβλημάτιζε για τον Ιάσονα και δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί. Του έγραψα σε ένα χαρτάκι είσαι καλά; Και μου είπε ναι.

Στο διάλειμμα του είπα να έρθει με τους φίλους μου που είναι πολύ αλάνια, να αράξουμε και να του πούμε για το νέο τραγούδι που γράψαμε. Με ευχαρίστησε ευγενικά και με ένα χαμόγελο πώς να το πω... να δεις πώς την είπε αυτή τη λέξη η φιλόλογος...γλυκόπικρο. Τέτοιο. 

Είχε χώσει την μούρη του βαθιά μέσα σ' ένα βιβλίο του Καρυωτάκη, που η καθηγήτριά μάς είπε ότι ήταν ένας ποιητής που αυτοκτόνησε και σε όλους μας φαινόταν χαζό αυτό το πράγμα, και χαζός ο ποιητής. 

Γι' αυτό ανησύχησα και τον ξαναρώτησα, αλλά εκείνη την ώρα μπήκε ο Γιώργος να μου πει ότι βγήκε ένα καινούριο cover του Sweet child o' mine, σχεδόν ίδιο μ' αυτό που θέλουμε να στείλουμε εμείς στο Schoolwave, κι αν έχει γίνει ήδη σούπα, σιγά μην πάρουνε εμάς. Κι έφυγα τρέχοντας.

Το σχολείο συνεχίζεται το ίδιο... βαρετά. Αδιάφορα. Και ανυπόφορα. Λένε ότι το Λύκειο είναι μια ωραία περίοδος στη ζωή σου, γιατί τελειώνει η εφηβεία και αρχίζεις να γνωρίζεις ποιος είσαι πραγματικά. Εμένα αυτό το συναίσθημα διόλου ωραίο δεν μου φαίνεται. Ίσα-ίσα με τρομάζει. 

Με τρομάζει ο εαυτός μου, με τρομάζει που όλα τα σκέφτομαι κι όλα τα αναλύω. Με τρομάζει που νιώθω τόσο μόνος, που όλα αυτά τα συναισθήματα που με πνίγουν δεν θα τα καταλάβει ποτέ κανείς, ακόμα κι αν του τα εξηγήσω. 

Γιατί να μην είμαι απλά κανονικός; Σαν όλους τους άλλους; 

Στην μαμά μου δεν θέλω να πω πώς νιώθω γιατί είναι πολύ ευαίσθητη, κι αν στεναχωρηθεί αρχίζει να κλαίει, και δεν αντέχω να τη βλέπω να κλαίει. 

Στον μπαμπά μου καλύτερα να μην το πω. Δεν είναι κακός, απλά δεν θα με καταλάβει ούτε κατά διάνοια. Είναι πώς να το πω, άλλης πάστας άνθρωπος. Οπότε δεν έχω κανέναν κι έχω κουραστεί από τον εαυτό μου, ειλικρινά... 

Αν είναι φέτος η ηλικία που θα γνωρίσουμε τον εαυτό μας, καλύτερα να μην τον γνωρίσω ποτέ.

2-12-2017

Χτες είπα στην μαμά μου κάποια πράγματα για τον Ιάσονα. Ότι όλα τα χρόνια που είμαστε συμμαθητές κάθεται μόνος του, ότι πολλές φορές τον κοροϊδεύουν γιατί είναι φυτό (αλλά είναι καλό φυτό, δεν ενοχλεί κανέναν) ή απλά τον σνομπάρουν. 

Γενικά κάποια παιδιά είναι πολύ μαλάκες. Μπορεί να τον κοροϊδέψουν ακόμα και για το χρώμα των μαλλιών του, δηλαδή έλεος. Αλλά νόμιζα ότι δεν θα τον πείραζαν όλα αυτά, όπως εμένα: αν με ενοχλήσει κάποιος, απλά τον γράφω εκεί που δεν πιάνει μελάνη. Όμως όταν τα είπα στην μαμά μου, μου είπε ότι αυτή μορφωμένη γυναίκα δεν είναι να μου πει το σωστό, αλλά πρέπει οπωσδήποτε να το πω σε κάποιον καθηγητή.

Οπότε περιμένω να έρθει η έκτη ώρα για να μιλήσω στον μαθηματικό, που είναι και γαμώ τους τυπάδες, πολύ ξεκολλημένος. Και περιμένω και τον Ιάσονα που όλως παραδόξως άργησε σήμερα, δεύτερη ώρα και δεν έχει έρθει. Θα του πω αν θέλει μετά το σχολείο να πάμε καμιά βόλτα, να φάμε κανένα πατατάκι. 

Και σκέφτομαι επίσης να του χαρίσω και μια πένα που έχω μπλε, σαν ψυχεδελική, πολύ τέλεια, και να του δείξω έτσι ότι μπορεί να έχουμε διαφορετικά γούστα, αλλά εγώ δεν έχω κανένα θέμα μαζί του. Κι αν συζητήσουμε λίγο, μπορεί και να γίνουμε φίλοι, ποτέ δεν ξέρεις.

1-12-2018

Σήμερα χάσαμε το πρώτο δίωρο εκκλησία. 

Συνήθως όταν πάμε εκκλησία εγώ πανηγυρίζω, γιατί δεν πάω και μένω σπίτι να κοιμηθώ.

Ούτως ή άλλως δεν πιστεύω στον θεό πλέον, είμαι 17 χρονών, είμαι μεγάλος για αυτά. 

Θεός δεν υπάρχει, κι αν υπάρχει είναι πολύ άδικος. 

Αλλά σήμερα πήγα μαζί με όλο το σχολείο εκκλησία γιατί ήταν το μνημόσυνο ενός χρόνου του συμμαθητή μας Ιάσονα, που αυτοκτόνησε πέρσι, τέτοια μέρα.



Δημοσίευση στο Λογοτεχνικό Δελτίο Θεσσαλονίκης, στο Νόστιμον Ήμαρ και στο Γελωτοποιός