Μετακίνηση 7

Ξυπνάς το πρωί, πίνεις ένα σύντομο καφέ. Ή μπορεί να είναι και μεγάλος μπροστά στο λάπτοπ, με ανεβοκατέβασμα αρχικής σελίδας. Και έπειτα πρωινό. Τώρα ήρθε η ώρα να δουλέψεις. Κλείνεις facebook, ανοίγεις zoom.

Πόσες ώρες κοιμήθηκες χτες; Ούτε που θυμάσαι. Ούτε που θυμάσαι πότε σε πήρε ο ύπνος ο βαθύς. Πάντως πριν από αυτό στριφογυρνούσες νυσταλέα στον καναπέ, μπροστά απ’ το χριστουγεννιάτικο δέντρο που θυμίζει 2019. Όμως είναι 2020, και σκεφτόσουν, ναι τώρα θυμάμαι, τι διάολο θα κάνεις μόλις τελειώσει όλο αυτό. Βασικά δεν σκεφτόσουν, ονειρευόσουν.

Του χρόνου, που όλα θα είναι κανονικά, θα πας σε ένα σπιτάκι που θα το γλύφει το Αιγαίο και θα μετράς τα μπάνια που έκανες στα δάχτυλα, όπως παλιά. Κι αν μείνεις στην πόλη, θα βγαίνεις τουλάχιστον μια φορά την εβδομάδα σε ταβέρνες, κι άλλες σε κουτούκια και σκοτεινά μπαρ, μέχρι τις δύο - κι ας είσαι μεγάλος για αυτά.

Θα κάνεις νέα χόμπυ… Χόμπυ και φίλους που θα σε εμπνέουν και θα σου μαθαίνουν κάτι καινούριο για να γίνεσαι κι εσύ καινούριος. Και θα βγαίνεις πιο πολλά ραντεβού, με κάποιον που γνώρισες σε κάποιο λάιβ, στην πλατεία ή σε ένα ταξίδι.

Θα τριγυρνάς στα μαγαζιά μέχρι να βρεις το κραγιόν ή το πουκάμισο που σου ταιριάζει, αυτό που σε κάνει όμορφο στους γύρω, κι όταν στέκεσαι στην ουρά του σούπερ θα πλησιάζεις τους ανθρώπους, δε θα φοβάσαι, ούτε τους παλιούς συμμαθητές στο ATM.

Θα ξοδεύεις τα λεφτά που λυπόσουνα παλιά, σε ακριβές συναυλίες για να ακούσεις έναν γέρο κιθαρίστα να σολάρει σαν νέος και έναν νέο ντιτζέι να ταξιδεύει τις δημιουργίες του ως την πόλη σου, όχι streaming αλλά ζωντανά.

Και θα χαμογελάς στους περαστικούς, ναι σίγουρα θα χαμογελάς στους περαστικούς, γιατί δε θα φοράς πια μάσκα, και η ζωή σου θα ναι γεμάτη, πολύ γεμάτη, απρόβλεπτη, απρόβλεπτη, απρόβλεπτη, χρωματιστή.

Έτσι θα είναι η ζωή σου του χρόνου, έτσι την έχεις ανάγκη.

 

Μόνο που η ζωή είναι τώρα. 

~~~

Είναι σίγουρο πως ο κορονοϊός απειλεί την βιολογική μας φύση πιο άμεσα από την ψυχική. Όμως κάπου ανάμεσα σ’ αυτές τις δύο, υπάρχει μια μαγική ισορροπία. Εμείς φέτος, στην προσπάθειά μας να σώσουμε το σώμα μας, αφήνουμε στην άκρη την ψυχή, τη διάθεσή μας.

Και ο Αριστοτέλης έλεγε:

Ψυχή είναι η πρώτη εντελέχεια ενός φυσικού, οργανικού σώματος […] Είναι η αιτία και η αρχή του, η πηγή και ο σκοπός της κίνησής του. Και «ότι μεν ούν ουκ έστιν η ψυχή χωριστή του σώματος, ουκ άδηλον», με άλλα λόγια δηλαδή, αυτά τα δύο δεν μπορούν να υπάρξουν το ένα χώρια από το άλλο, όσο κι αν εμείς το προσπαθούμε.

Αν θα ευχόμουν κάτι για το 2021 λοιπόν, μιας και βλέπω το λοκνταόυν να συνεχίζεται, είναι να είχαμε ακόμα μια έβδομη επιλογή στα sms μας: Μετακίνηση για ψυχική ανάταση